"Δεν είχαμε σκοπό να απαντήσουμε ούτε, πολύ περισσότερο, έχουμε σκοπό να ξεκινήσουμε ανούσιο πόλεμο ανακοινώσεων με τη συμβιβασμένη πλειοψηφία της διοίκησης του σωματείου ξενοδοχοϋπαλλήλων, ειδικά σε μια περίοδο που τα προβλήματα των εργαζομένων στα ξενοδοχεία οξύνονται δραματικά. Η υπέρμετρη προβολή όμως των δηλώσεων ΠΑΣΚΕ - Σταμούλη από τα τοπικά ΜΜΕ μας αναγκάζει να πάρουμε θέση".
Οι εργαζόμενοι στα ξενοδοχεία βρίσκονται σε δεινή θέση. Οι όροι κάτω από τους οποίους ζουν και εργάζονται διαρκώς επιδεινώνονται. Τι φταίει αλήθεια για αυτό; Φταίει το κακό το ριζικό τους; Η ζωή των εργαζομένων χειροτερεύει γιατί τους αφαιρούνται δικαιώματα και κατακτήσεις σχεδιασμένα και διαχρονικά, από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, εδώ και τουλάχιστον μια 20ετία με εντολή των μεγαλοξενοδόχων, των εφοπλιστών, των μεγαλοκατασκευαστών, των μεγαλεμπόρων.
Η κατάσταση στα ξενοδοχεία δεν είναι άσχετη με τα παραπάνω, αντίθετα από εκεί πηγάζει. Η μαθητεία, οι ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι, η κατάργηση, ουσιαστικά, του επιδόματος ανεργίας οι ατομικές συμφωνίες αντί για τη ΣΣΕ, η μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, η απλήρωτη δουλειά γίνονται όλα με κυβερνητικές πλάτες, εξυπηρετούν τον ίδιο σκοπό. Από την άλλη πάλι ο λαός πληρώνει τις αδρές επιδοτήσεις κάθε τόσο στους μεγαλοξενοδόχους και τις δαπάνες για την “τουριστική προβολή της χώρας”.
Τα μέτρα που πάρθηκαν αλλά και αυτά που θα έρθουν ήταν προαποφασισμένα εδώ και πολλά χρόνια, είναι στη στρατηγική του κεφαλαίου. Σε όλες τις χώρες της ΕΕ είτε έχουν υλοποιηθεί είτε υλοποιούνται. Στην Ελλάδα για διάφορους λόγους σε μεγάλο βαθμό γιατί το λαϊκό κίνημα τα φρενάρισε, τα μέτρα αυτά καθυστέρησαν. Οι επιχειρηματικοί όμιλοι ελληνικοί και ξένοι που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας απαιτούν μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης εδώ και τώρα, διάλυση γενικότερα των εργασιακών σχέσεων και των κοινωνικών παροχών και η κυβέρνηση με τους συμμάχους της (ΝΔ, ΛΑΟΣ και κόμματα του Ευρωμονόδρομου) ως πολιτικό υπηρετικό προσωπικό του μεγάλου κεφαλαίου φροντίζει να τα υλοποιήσει.
Οι παρατάξεις ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ, (συχνά εμφανίζονται και με το μανδύα του “ανεξάρτητου” ) δηλαδή το μακρύ χέρι των κυβερνήσεων και των εργοδοτών μέσα στα συνδικάτα, τι στάση κράτησαν όλα αυτά τα χρόνια απέναντι σε αυτή την κατάσταση;
Δεν άφησαν διάλογο που να μην πήραν μέρος. Διάλογος που πάντα κατέληγε με τους εργαζόμενους χαμένους. Υπέγραψαν συμβάσεις με αυξήσεις ψίχουλα ή και μειώσεις που ποτέ δεν απάντησαν στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, αντίθετα τους έδεναν τα χέρια, με την αιτιολογία ότι τόσο αντέχει η τσέπη του εργοδότη και ας ήταν τρελοί οι ρυθμοί ανάπτυξης, αμύθητος ο πλούτος που παράχθηκε στη χώρα. Αφόπλισαν και εκφύλισαν το εργατικό κίνημα στέλνοντας τους εργαζόμενους σε δικηγόρους και εισαγγελείς να βρουν το δίκιο τους αντί να οργανώνουν την πάλη τους.
Ποια προβλήματα των εργαζομένων έλυσε αλήθεια η πλειοψηφία της διοίκησης των ξενοδοχοϋπαλλήλων; Ας θυμηθούμε τις θριαμβολογίες για τη δικαστική δικαίωση των εργαζομένων του Capsis ή τη συμβιβαστική “λύση” που έδωσαν στο Doreta όταν οι εργαζόμενοι βγήκαν έξω. Γιατί οι εργαζόμενοι στα ξενοδοχεία αυτά είναι πάλι απλήρωτοι όπως και χιλιάδες άλλοι συνάδελφοι στο νησί; Οι μεγαλόστομες δηλώσεις και τα σούρτα φέρτα στον εισαγγελέα δε φαίνεται να ωφέλησαν ιδιαίτερα τους εργαζομένους.
Ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός επειδή δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί πολιτικά, δεν μπορεί να δικαιολογήσει τη στάση του, καταφεύγει σε βωμολοχία, λάσπη και χαρακτηρισμούς. Το ψέμα βέβαια έχει κοντά ποδάρια. Η περίπτωση του Doreta στην οποία αναφέρονται έχει απαντηθεί άπειρες φορές αλλά αυτοί επιμένουν γκεμπελίστικα να το επαναλαμβάνουν προσπαθώντας μάταια να χύσουν δηλητήριο στις συνειδήσεις των εργαζομένων, να σπιλώσουν το ΠΑΜΕ. Οι ίδιοι οι μηχανισμοί του κράτους που ευαγγελίζονται και προβάλλουν συνεχώς (επιθεώρηση εργασίας) είναι που έσυραν τους εργαζόμενους σε αυτή τη λύση και όχι τα στελέχη του ΠΑΜΕ
Πρόσφατα κάτω από την πίεση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ αναγκάστηκε να συμφωνήσει με την πρόταση για 48ωρη απεργία, ένα σημαντικό βήμα κλιμάκωσης της πάλης. Βεβαίως μέτρα για την περιφρούρηση της απεργίας στους χώρους δουλειάς, για τη μαζικότητα των απεργιακών συγκεντρώσεων πήραν μόνο οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ πανελλαδικά.
Στην περιοχή μας η πλειοψηφία της διοίκησης του ΕΚΡ προγραμμάτισε συνεδρίαση της διοίκησης του εργατικού κέντρου με θέμα τη συμμετοχή στην απεργία μια μέρα πριν αποδεικνύοντας ότι τους ενδιαφέρει να υπονομεύουν και όχι να οργανώνουν τους αγώνες.
Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ έδωσαν τη μάχη και τις δύο μέρες έξω από τα μεγάλα ξενοδοχεία της Ιξιάς και του Φαληρακίου, ήρθαν σε επαφή με ξενοδοχοϋπαλλήλους, τους κάλεσαν να σπάσουν την τρομοκρατία και να μπουν μαζικά στον αγώνα.
Την ίδια ώρα η συμβιβασμένη πλειοψηφία της ΠΑΣΚΕ συναντιόταν με την ένωση ξενοδόχων για να αποφασίσουν εργασιακή ειρήνη! Μάλιστα ο πρόεδρος των ξενοδόχων είπε ότι η εργασιακή ειρήνη χρειάζεται για να μην πλήξουμε τον τουρισμό και να έχουμε γεμάτα ξενοδοχεία, άρα δουλειές και εισόδημα. Αν είναι έτσι γιατί φέτος που έχουμε αυξήσεις ρεκόρ χιλιάδες συνάδελφοι είναι απλήρωτοι, άλλοι είναι άνεργοι, άλλους δεν τους ασφαλίζουν;
Η εργασιακή ειρήνη και η ταξική συνεργασία ειδικά την ώρα που υπάρχει γενικευμένη αντιλαϊκή - αντεργατική επίθεση ισοδυναμεί με συνθηκολόγηση, με παραίτηση από τον αγώνα. Η γραμμή της ταξικής συνεργασίας οδηγεί τους εργαζόμενους να σκάψουν το λάκο τους. Χρειάζεται να έχει κανείς απύθμενο θράσος και ξετσιπωσιά για να επιτίθεται στις ταξικές δυνάμεις έχοντας κρατήσει τέτοια στάση.
Οι ξενοδοχοϋπάλληλοι έχουν ανάγκη από ένα κίνημα ταξικά προσανατολισμένο, ανυποχώρητο, μαζικό, διεκδικητικό. Απαλλαγμένο από αυταπάτες, κίνημα ρήξης και ανατροπής που θα παλεύει για τα καθημερινά προβλήματα, θα παρεμβαίνει για να πληρώνονται οι εργαζόμενοι, να έχουν καλύτερο μεροκάματο και όρους δουλειάς, αλλά και θα αντιπαλεύει πολιτικά την αιτία που γεννά τα προβλήματά τους δηλαδή την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.
Ένα τέτοιο κίνημα μπορεί να ανοίξει το δρόμο, σε συμμαχία πάντα με τα φτωχά λαϊκά στρώματα, για ένα άλλο δρόμο ανάπτυξης, αυτόν που συμφέρει το λαό και όχι τα μονοπώλια, για τουρισμό στην υπηρεσία του λαού και όχι των μεγαλοξενοδόχων και των μονοπωλίων που τον λυμαίνονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια: